Ralf

Levensgenieter + Bourgondier = Ralf

Need I say more?

donderdag 31 maart 2011

Het is alweer een tijdje geleden...

Sorry sorry sorry,
Het spijt me verschrikkelijk.
Ik zal het nooit meer doen.
Echt het was niet mijn bedoeling, hoe had ik het kunnen weten.

Er zijn geen excuses voor het feit dat ik alweer bijna een week thuis ben van vakantie en nog steeds geen nieuwe blog heb geschreven.

Ik ga niet veel vertellen over de vakantie omdat ik anders een blog krijg van 'heb ik jou daar.'
Aangezien ik daar net mee begonnen was en ik zelf na tien minuten al het gevoel kreeg van: volgens mij is dit wel heel erg saai, de opsomming over hoe mooi het daar wel niet was, hoe lekker het weer was na de eerste week, hoe aardig de mensen waren, hoe super het was om de Vip-trip te doen, hoe ver het bungalowpark van de bewoonde wereld aflag, namelijk tien minuten met de taxi, hoe jammer het was dat we weet terug waren en hoe lekker we hebben uitgerust.
Daar ga ik het dus niet over hebben,

We beginnen gewoon waar we de vorige keer zijn opgehouden, namelijk bij de controle van nu drie weken geleden.
In de ochtend werden we weer opgehaald door de taxi, het begint erop te lijken dat we een vaste chauffeur hebben ondertussen, het was al de vierde of vijfde keer achter elkaar dat we hem hadden.
Na een kleine anderhalf uur gereden te hebben waarin we onze meest geliefde activiteit achter in de taxi op weg naar het ziekenhuis hadden opgepakt, (haal jullie maar niets in je hoofd, het is echt nog erger dan jullie zouden kunnen bedenken!) namelijk lekker slapen, aangezien we vroeg op waren gemoeten, kwamen we aan bij de alom geliefde blokkendoos dat als bijnaam Hagaziekenhuis heeft gekregen.
Als mijn longfunctie met blazen hetzelfde zou zijn geweest of een heel klein beetje minder dan bij mijn ontslag, zouden we allebei heel tevreden zijn geweest.
Niets kan onze verbazing en blijdschap schetsen toen bleek dat mijn longfunctie zelfs nog eens vijf procent was toegenomen!!!
Ook mijn arts was hier erg over te spreken, dus vertrokken we met een ongelooflijk lekker gevoel de dag erna naar Gran Canaria.

Jammer genoeg ben ik verkouden geworden toen ik terug kwam en ben ik maar voor de zekerheid met een kuurtje antibiotica begonnen omdat ik toch wat meer last kreeg van het hoesten en ademhalen.
En weer ga ik ervan uit dat het deze keer zal helpen, zeker omdat we er behoorlijk op tijd bij zijn nu.
Eerlijk is eerlijk, als Laura niet had aangedrongen, had ik het nog tot na het weekend afgewacht, misschien dat dat dan toch echt wel te lang zou zijn geweest.
Maar in ieder geval, komende week blijf ik nog lekker thuis, laat de cipro maar eens goed inwerken en dan ga ik dan rustig aan beginnen met werken.
Dat wordt nog tijd ook, ik vraag me af of ze op het werk nog wel weten wie ik ben, of hoe dat ik eruit zie? Aangezien ik er al niet meer ben geweest vanaf 20 december.
Volgens mij ben ik nog nooit zo lang afwezig geweest.
Dit weekend gaan we lekker de verjaardag van Laura vieren, waar ze fijn al haar cadeautjes mag gaan uitpakken, behalve dat van mij, want ze is pas dinsdag jarig. Het fijne is wel, dat ze al vier maanden tegen mijn cadeautje aankijkt, aangezien dat al zolang in de kast staat.
Dus dinsdag wordt het nog eens een leuke dag.

Mijn nederige excuses dat jullie weer zolang hebben moeten wachten op een ongelooflijk ge-oreer van mijn kant uit, maar dat kwam dus doordat we twee weken een ongelooflijk mooie, warme, rustige en buitengewoon heerlijke vakantie hebben gehad.

dinsdag 8 maart 2011

Dagen, uren, minuten, seconden...

Donderdag mag ik weer op controle.
Ik ben dan ongeveer 3 weken uit het ziekenhuis.
Dat betekent zo ongeveer dat ik nu dus op dit moment van schrijven, 19 dagen, of 456 uur, of 27360 minuten of 1641600 seconden weer thuis ben.
Dit klinkt niet zo lang, praktisch is het ook helemaal niet zo lang. Maar voor mijn gevoel is het al best lang, vooral doordat ik me deze keer helemaal goed voel.
Ik hoest niet tot nauwelijks, ik kan weer veel dingen doen die ik een paar maanden geleden met heel veel moeite kon doen. Ik word wel moe, maar dit is ook al weer stukken minder dan het was.
Dit was na andere opnames toch wel anders, ik was na een paar weken al snel weer minder fit, ging weer meer hoesten, kon weer minder en veel voor mij 'normale' dingen, kostten me erg veel inspanning.
Als ik dan pak hem beet een week of zes thuis was, weer een beetje aan het werk was gegaan en weer op controle ging, was mijn longfunctie alweer teruggelopen. Met een antibioticakuurtje probeerden we me dan er weer boven op te krijgen, wat resulteerde in een nog meer teruglopende longfunctie met een daaraan gerelateerde verminderde conditie en energie, met een daaraan gerelateerde vermeerderde frequentie van hoesten en hoestbuien.
Met een weer daaraan gerelateerde ziekenhuisopname.
Deze keer is het dus helemaal anders, eigenlijk/eindelijk kan ik dus zeggen: Ik voel me echt lekker!
Toch heb ik besloten om nog niet te gaan werken. Geloof me, dat is een uniek iets. Ik ga eerst nog een paar weken lekker rusten, daarna ga ik eens kijken om langzaam aan te beginnen met een paar dagen een paar uurtjes te beginnen.
 
Maar nu eerst dus donderdag op controle, ik ben heel benieuwd wat mijn longfunctie heeft gedaan.
Zelf denk ik dat hij niet veel veranderd is, wat dus heel goed is (zal zijn).
Want daaraan gerelateerd is het dan dat ik eindelijk weer eens een keer stabiel ben.
Dus als ik 21 dagen, of 504 uur, of 30240 minuten of 1814400 seconden thuis ben weet ik meer.
 
Tot aan de volgende daaraan gerelateerde (of toch niet) blog.

woensdag 23 februari 2011

Rustig aan woensdag

Ik ben goed in overdrijven.
Vraag maar aan een willekeurige bekende van me.
En niet alleen in woorden, maar ook (en dat is af en toe een nadeel) in de dingen die ik doe.
Er komt iets op mijn pad dat ik wil doen, bijvoorbeeld de keuken poetsen zoals vandaag, dat had ik gisteren al besloten.
En dan moet en zal dat gebeuren, ik kan dan echt niet blijven zitten en denken: "Hmmm, er zijn nog dagen genoeg, dat kan ook een andere dag."
Nee, dat moet op dat moment, stel op sprong, onmiddelijk, zo snel mogelijk, meteen, nu, gisteren nog het liefst. Maar ja, zo ben ik nu eenmaal.
Laura moest vandaag weg en zei nog tegen me: "Doe nou niet teveel, je bent écht net uit het ziekenhuis!"
"Nee schat, ik doe de magnetron en de koelkast, zuig even en dweil de vloer, dan ben ik zo klaar."
Ik hoor het me nog zeggen...

Nu twee-en-half uur verder mag ik wel zeggen dat ik misschien wel iets veel heb gedaan in de keuken. Niet dat ik nu zo moe ben of zo, maar ja, ik begon met de koelkast van zijn plaats te halen. Om dat te kunnen doen moest de magnetron er ook even af.
Is niet zo moeilijk hoor, klinkt erger dan het was.
Maar mijn god, wat riepen die twee in koor: "Ralf, het is tijd voor grote voorjaarsschoonmaak!"
Achter de koelkast was het weekend helaas mijn glazen pepermolen terecht gekomen. Doordat de vloer harder was dan het glas waar de pepermolen van gemaakt was, lag deze dus in een behoorlijk aantal stukken op de grond.
Nou, de restanten hiervan zijn dus in de vuilnisbak beland, waarna ze helaas met het grof vuil mee mogen naar de eeuwige recycle-velden.
De koelkast en de magnetron zijn heel mooi schoongemaakt en daarna ging ik maar met het gasstel aan de slag. Door de brillo ziet dit er ook weer mooi blinkend uit, en in de gasplaat kun je je ook spiegelen, ware het niet dat het een witte plaat is. (Maakt het spiegelen een beetje moeilijk.)
Daarna alles van de keukenkastjes gehaald, de keukenkastjes schoongemaakt, de deurtjes van de keukenkastjes schoongemaakt, de handvatten van de deurtjes van de keukenkastjes schoongemaakt.
Het aanrecht met staalfix grondig mishandeld, waar door deze er ook weer prachtig uitziet.
De tegels van de keuken zijn ook helemaal opgepoetst, waardoor je een zonnebril nodig hebt als je onverwachts binnen mocht lopen.
Daarna de vloer gedweild. (ergens tussendoor had ik trouwens al gestofzuigd, voor de goede orde)
De keuken heeft nu dus eigenlijk wel ongeveer zijn grote voorjaarsschoonmaak gehad en nu zit ik dus op de bank even deze blog te schrijven.
Zometeen ga ik maar eens de was afhalen en ophangen, maar nog niet strijken. (Zie je wel, ik kan wel rustig aan doen.)
Ow ja, dan nog even snel naar de winkel, kattenvoer halen, hmmm, toch niet helemaal rustig.

Maar de andere dingen die ik gepland had voor vandaag moeten maar even wachten.

Mijn lijstje voor vandaag was namelijk:

De kattenbakken verschonen
De keuken poetsen
Was aanzetten
De was afhalen en ophangen
Kattenvoer halen
Stofzuigen


"Kijk eens aan, heb ik toch maar mooi rustig aan gedaan lieverd."

maandag 21 februari 2011

Back Home


Even een toepasselijke link om deze blog mee te openen.

Sinds vrijdag ben ik weer thuis! Het is zo lekker om weer alle 'normale' dingen samen te kunnen doen.
Vrijdagavond waren we allebei meer dood dan levend toen we thuiskwamen en om half tien lagen we al te slapen!
Na elf uur slaap, werden we wakker, maar konden we niet echt zeggen dat we uitgerust waren.
Ik heb voor de eerste keer in 4 weken weer eens gezorgd voor het ontbijt en nadat we gezellig samen hadden gegeten, zijn we lekker kneuterig als een ouder stelletje, dat al 40 jaar getrouwd is, te voet met ons boodschappenkarretje achter ons aan, naar de winkel gegaan.
Aan winkelen heb ik nooit een hekel gehad, maar mensen, wat was deze keer helemaal geweldig.
Wat te eten gekocht voor het weekend: "We kunnen ook wel een dag gemakkelijk doen, halen we wel iets te eten?"
No Way! Na vier weken geen pannen aangeraakt te hebben, laat staan in een keuken te zijn geweest, laat ik me de kans niet ontglippen om lekker te gaan staan koken.
Met andere woorden, voor twee dagen eten gehaald, ik ben niet zo van het ver vooruit plannen met eten, ik weet niet waar dat ik over 3 dagen zin in heb, jullie wel?
Kijk, kip, dat kun je niet genoeg in huis hebben, maar dat is mijn mening, die door wel meer mensen gedeeld wordt.
In ieder geval, thuis gekomen, moest ik nog even gaan liggen van Laura (wat echt een heel goed idee was van haar)
Ondertussen dat ik een uurtje heb geslapen is Laura in huis gaan poetsen, denk je dat ik er iets van gemerkt heb? Helemaal niets! Je kon het spreekwoordelijke kanon naast me afvuren en het enige wat je dan had, was een groot gat en een heleboel troep. Maar geen wakkere Ralf.
Nadat ik wakker werd, heb ik ook nog maar een handje geholpen met poetsen. (Zeer tegen de wil in van mijn lieftallige, maar o zo koppige vriendin.)
En toen was het tijd om de keuken in te duiken, niet dat ik heel ingewikkeld ging doen, maar ik moet zeggen, pandanrijst, met roerbakgroenten, gemarineerde varkenshaasstukjes met paprika erbij, dat is voor herhaling vatbaar.
Zaterdagavond hebben we gezellig op de bank gezeten, waar we fanatiek gezelschap werden gehouden door onze knuffelkatten, terwijl we All You Need is hebben gekeken, waarna ik ongeveer van de bank afrolde van de slaap: "Nee joh, ik hoef nog niet naar bed, vind het veel te gezellig om samen met jou op de bank te zitten." GAAAAAP!!!
Onder zachte, doch ferme dwang ben ik toen richtin bed gestuurd, alwaar mijn hoofd blijkbaar toch nog bedacht had om "Weltrusten" te zeggen, maar tegelijkertijd besloot in slaap te vallen voordat ik goed en wel mijn kussen had geraakt. Na een redelijke nachtrust, werden we lekker wakker gemaakt, door de katten die vonden dat ze lang genoeg hadden moeten wachten op hun welverdiende ontbijt. (Na eigen zeggen verdienen ze dit omdat ze zo lief en schattig zijn de hele dag. Nóu!)
Toch maar opgestaan, om een lekker ontbijtje weer in elkaar te zetten, afbakbroodjes, thee, koffie, je kent het wel. Daarna lekker even wat gehangen op de bank. Aangezien we met de laatste aanschaf in huis, een nieuwe printer (draadloos, dat is wel zo fijn) erbij hebben gekregen, ging ik aan de slag met de installatie hiervan op de laptops, Laura ging ondertussen weer een beetje poetsen in huis.
Ik ging hierna mijn medicijnkastjes eens opnieuw opruimen en inrichten. Na een opname is dit best wel handig, want je slaat achterover wat er teveel in huis is.
's Avonds heb ik weer lekker in de keuken staan kokkerellen, deze keer pasta, met gehakt, paprika, champignons en macaronisaus. Was ook goed te verdragen (tot vanochtend dan, maar daar heb ik met pasta altijd wel last van) waarna het tijd werd om ons weer op de bank te settelen (tenminste onder zachte dwang, ditmaal van de katten, die vonden dat ze weer eens extra aandacht nodig hadden, heb je ooit 3 katten op je, schoot, buik en borst gehad liggen? Dat is zwáár!) Lekker een beetje tv gekeken, geluierd en voordat ik naar bed ging, nog maar even de nieuwe digitale tv-decoder geïnstalleerd. Zoals te verwachten was, voel ik me weer een stuk beter, waardoor ik met minder slaap toekom. Om half twaalf besloot ik maar naar bed te gaan omdat me dat wel slim leek. Was ook wel, maar vanochtend was ik dus al om zeven uur klaar wakker.
Stond naast mijn bed, dacht: "Wat zal ik doen vandaag?"
En ging maar weer voor het ontbijt zorgen, na een beetje relaxte ochtend tot nu toe, waarin ik dus ook deze blog met mijn minder interessante belevenissen van het afgelopen weekend heb beschreven, ga ik maar eens de keuken poetsen.

Ja, ik heb nu energie teveel op het moment.
Ja, ook dat kan opraken.
Nee, ik kom niet bij iemand anders poetsen, tenzij het erg goed verdient (eventueel met reiskostenvergoeding)

vrijdag 18 februari 2011

Vrijdag Verhuisdag

Duizendmaal excuses voor alweer een alliteratie, maar deze is echt te toepasselijk om niet te gebruiken.
Ik mag vandaag eindelijk weer naar huis, dus over een uurtje of zo verhuis ik weer terug naar Eindhoven.
Dit wordt dan ook geen echte blog, maar even een berichtje voor iedereen het wil weten.
Tot de volgende echte blog.
(Eigenlijk voelt dit een beetje aan als verspilling van de ruimte)

donderdag 17 februari 2011

Doe maar weer een blog Donder-dag

Het is niet dat ik bewust een alliteratie gebruik, maar ik kon gewoon geen titel verzinnen, misschien dat ik hem aan het einde van de blog wel kan verzinnen, want dan weet ik zelf ook pas waar ik over ga schrijven/heb geschreven.
Misschien is het wel opgevallen, maar ik begin soms/regelmatig/meestal/vaak (streep de woorden die niet van betekenis zijn door) mijn blogs, zonder dat ik maar een idee heb waar dat die over zal gaan.
Laat ik maar eens beginnen met het beschrijven van de afgelopen dag.
Jullie hebben toch al zeker een hele dag zonder mijn uitbundige beschrijvingen van de behoorlijk interessante belevenissen hier in het ziekenhuis moeten doorbrengen. (Ik snap niet hoe jullie zonder kunnen.)
In ieder geval, gisterochtend ging ik nadat ik voor de eerste keer in de ochtend met het hypertoon zout heb moeten sprayen lekker sporten, wat best wel lekker ging.
Eerst vijfentwintig minuten op de loopband (als ik lopende band zou zeggen, zou deze zin meteen een andere betekenis krijgen), daarna weer als een waanzinnige aan de gewichten getrokken. (Dit is dus het voordeel van een picc-lijn vergeleken met een gewoon infuus, je kunt echt gewoon alles.)
Daarna ben ik verder gegaan met vernevelen van de andere medicatie, dit moet omdat er tussen het hypertoon zout en de andere vernevelmedicatie minimaal twintig minuten in moet zitten, vanwege de uitwerking van het hypertoon zout. Ik ga dit toch afkorten als HZ, ik type me blauwe vingers op die naam. (Zul je zien dat het hele woord HZ niet meer voorkomt in deze hele blog, that's just my luck.)
Daarna kwamen ze weer fijn langs met de kar voor het middageten (ow jee, ik ben het ontbijt vergeten op te schrijven, sorry, zal me niet meer overkomen): "Wat wil je eten?"
Als je geen zin hebt om te lezen wat mijn lunch is, raad ik je aan om naar de volgende alinea te gaan.
"Ik zou graag: Een kop soep, een wit pistoletje, een sneetje lichtbruin brood, 3 smeerkaas, een glas volle melk en 2 zwarte koffie hebben."

Nadat ik net klaar was met het eten, kwam Laura al binnen, ze was lekker vroeg hier. Om half twee werd ik opgehaald om naar de KNO-arts te gaan, die ik, afgezien dinsdag bij het MDO, al tien jaar niet meer had gezien. (Niet deze KNO-arts trouwens, die werkte toen hier nog niet eens, ik geloof zelfs dat ze nog op de middelbare school zat, tien jaar geleden.)
Nadat ze een goede blik in mijn oren, neus en keel had geworpen, riepen ze er een meer ervaren KNO-arts bij, die bedacht zich geen moment en bekeek nog een keer mijn neusholten.
Ik kan hier erover gaan uitwijden, maar laat ik jullie maar nieuwsgierig houden met de volgende opmerking van de KNO-arts: : "Wat heb jij een interessante neus, zo een interessante neus heb ik nog nooit gezien."
En: "Ow ja, je hebt gelijk." (Dit laatste tegen de andere KNO-arts) "Ja, we moeten toch maar een CT-scan maken van de bijholtes." Bla bla bla bla.... Ik kan wel gaan vertellen wat ze hebben gezien in mijn neus, wat geleidt heeft tot deze conclusie, maar dat is niet zo interessant. Laat ik het erbij houden dat het erom ging of ik wel of geen ontsteking in de bijholtes heb.
Terug op de kamer, zat Laura lekker te lezen. Mijn stap-uurtje wat ik eigenlijk van 16.00 uur tot 17.00 had, hebben we uitgebreid met een heel uur extra, dus zijn we lekker  gaan wandelen naar het winkelcentrum hier in de buurt. Daar hebben we alle schoenenwinkels afgezocht die we maar konden vinden, maar helaas er waren geen passende/mooie/betaalbare/leuke/goede (streep de woorden die niet van betekenis zijn door) laarzen te vinden.
Om een uur of half vijf kwamen we weer terug op de kamer, waar een half uur later ons diner werd geserveerd. (Niet als in: tennis, maar als in: op tafel gezet.) Ik vond het nog wel enigszins gaan, aangezien de kruiden die ik hier in het ziekenhuis bij me heb, de geweldige flauwte van het opgediende, maskeerde.
De andijvie die Laura daarentegen, die zoals wij ook zagen, maar ook hoorden van iemand die een stukje verder op de gang lag, was van een heel ander niveau: "Het eten was geweldig, slavink en écht, nog nooit gehad, andijvie-páp!"
Dus we hadden inderdaad beter een frietje mee kunnen nemen van de friettent hier voor aan de straat. (Erg zonde dit eten.)
Gisteravond hebben we weer lekker wat spelletjes gedaan, en zijn we, nadat we de laatste toastjes en brie hadden paraat gemaakt, naar bed gegaan.
Vanochtend werden we uitgerust/verkwikt/uitgerust/doodmoe (streep de woorden die niet van betekenis zijn door) wakker, na een waardeloze nachtrust.
Wat kan een mens toch moe worden van vreemde dromen...
Vanochten na het ontbijt (kijk, ik vergeet je niet) en het HZ sprayen (hé, daar is het toch nog een keer) ging ik weer sporten. Er moest even een ongenode gast uit het fysiohok verwijderd moest worden door de verpleging (en nee, het was geen ongedierte, maar een patiënt die daar niet hoorde te zijn) en ik kon beginnen met mijn oefeningen, die hetzelfde waren als gisterochtend, dus ik ga jullie niet lastig vallen met het herhalen van:
'Eerst vijfentwintig minuten op de loopband (als ik lopende band zou zeggen, zou deze zin meteen een andere 
 betekenis krijgen), daarna weer als een waanzinnige aan de gewichten getrokken. (Dit is dus het voordeel
 van een picc-lijn vergeleken met een gewoon infuus, je kunt echt gewoon alles.)'
Dat zou wel erg saai zijn om te lezen.
Weer terug naar de kamer, alwaar Laura vandaag voor de eerste keer ook de zaalarts ontmoette en ze mij hierna helemaal begreep.
Daarna hebben we maar weer een aantal spellen gedaan tot het middageten er was. Na het eten hebben we nog even uitgerust en om drie uur (nadat ik weer had geregeld dat mijn stap-uurtje van 16.00 uur tot 17.00 uur met een uurtje was uitgebreid) gingen we naar beneden. Laura ging richting Dommelen, een avondje gezellig naar haar sisje, terwijl ze mij bij een winkelstraat aan de rand van het Zuiderpark afzette. Ik ben vanaf daar lekker door het Zuiderpark gaan wandelen, even verderop naar het winkelcentrum gegaan, de Jumbo leeggehaald en na anderhalf uur wandelen was ik dan weer terug op mijn 'hotel'kamer.
Het was toen alweer tijd voor het avondeten om geserveerd te worden. (Nééhééé, moet ik nu echt álles herhalen?!)
Na het avondeten ben ik maar even gaan liggen, omdat mijn lichaam toch ineens bedacht: "Heej, weet je wel wat ik vandaag allemaal voor jou heb moeten doen? Zou je het niet even een klein beetje vriendelijk/aardig/leuk/normaal/bedachtzaam (streep de woorden die niet van betekenis zijn door) vinden om even op bed te gaan liggen? Heel misschien?"
Helaas werd ik dan weer wakker gebeld door mijn vader, niet dat ik het erg vond dat hij belde, dat is allang gezellig, maar ik sliep net een kwartiertje, wat volgens mijn lichaam op het moment van schrijven als dusdanig te weinig wordt gezien, dat ik na het schrijven van deze blog maar weer op bed ga liggen.
Natuurlijk heb ik weer een poging gewaagd om 'Wie is de Mol' te kijken, de andere afleveringen heb ik allemaal kunnen kijken, maar vanavond was dat toch iets anders. Een van de verpleegsters kwam binnen met de vraag of dat ik zin had in een broodje haring (Wie? ík?), tja, ik kon het niet over mijn hart krijgen om tegen zo een aanbod nee te zeggen. En eerlijk is eerlijk, als ik dit broodje haring had afgeslagen, dan had ik het nooit meer verdiend om er één te eten.
In ieder geval, voordat ik weer verder afdwaal, tijdens 'WIDM" heb ik dus gezellig zitten kletsen met de verpleging en een broodje haring gegeten, het enige wat ik wel heb gezien is dat Pepijn er dus uit is.
Aangezien het voetballen van PSV helaas niet de moeite was om te volgen, besloot ik maar om met een nieuwe blog te beginnen.
Welke jullie nu (hoop ik, anders blijft mijn teller zo sneu op 1247 staan) aan het lezen zijn.
Ik ben nog aan het twijfelen of ik nog een paar toastjes met brie ga smeren, maar als ik goed naar mijn buik luister, is dat niet het beste idee.
Wat ik zometeen wel nog ga doen is HZ (en toch, de term is er nog een keer) vernevelen. Daarna even wachten zodat ik de Tobi ook kan vernevelen, een glaasje wijn nemen en mijn bed opzoeken.
Waarna weer een nacht met rust/slaap/verkwikking/vermoeidheid/onrust/dromen (streep de woorden die niet van betekenis zijn door) aan gaat breken.

Dus tot een volgende blog, die (zoals ik volgens mij al vaker aan het einde van een blog heb geschreven) dan hoop ik wel ergens over gaat.

Ow ja wat denken jullie van de volgende titel voor dit blog:

'Streep de woorden die niet van betekenis zijn door. '

dinsdag 15 februari 2011

Dinsdag: D-dag

Oké, het wordt een beetje eentonig met al die alliteraties van de afgelopen twee dagen, maar het is een leuke binnenkomer.
D-dag oftewel Dokter-dag, met andere woorden, het hele MDO over de vloer gehad.
Zoals ik gisteren al vertelde zitten daarin: De CF-consulente, de verpleging, de bacterioloog, de arts-assistent en natuurlijk de longartsen. En natuurlijk was ik dus iemand vergeten te noemen, namelijk de KNO-arts, mijn welgemeende excuses hiervoor.
Ze komen met zeven mannen en vrouwen sterk handenwringend binnen (let op de dubbele leesbaarheid van deze zin ;) ) en daar is de opening:

"Hoi Ralf, Hoe voel je je?".......

Nou, om een lang verhaal kort te maken, ik vertel dus dat ik het maar vreemd vind dat mijn longfunctie achteruit gaat terwijl mijn gevoel, het sporten en mijn saturatie het tegenovergestelde aangeven.
Mijn behandelend arts (MBA om hem maar zo te gaan noemen), geeft in ieder geval aan dat de bacteriën in mijn sputumkweek zo goed als weg zijn, ze zijn nagenoeg onvindbaar in de sputumkweek.
Met andere woorden, de combinatie van de antibiotica die ik krijg doet zijn werk.
Nu is het nog de vraag wat er aan de longfunctie gedaan kan worden, vanaf vandaag moet ik drie keer per dag gaan vernevelen met hypertoon zout, het idee achter dit spul is dat het slijm dat in de onderste luchtwegen zit ook opgelost raakt, en je daardoor meer adem kunt halen.
Om te kijken of dit ook daadwerkelijk werkt, moet ik vrijdag dan weer een longfunctie blazen, dus ik hoop dat het vrijdag-blaas-ze-weg-dag wordt. Of in ieder geval vrijdag-vooruitgang-dag.
Verder mag ik de prednison gaan afbouwen, onder een heel rustig schema, over drie weken ben ik er ongeveer vanaf.
De volgende deelnemers in mijn leven zijn daar heel erg blij mee:
De heren (of dames, weet het nog niet zeker) S.uiker en S.laap.
Die zullen dan allebei een heel stuk rustiger worden, waardoor ik ook weer vrolijker word.
Natuurlijk is dit niet alleen voor mij fijn, maar ook voor Laura vooral als de heer (of mevrouw) S.laap weer rustig wordt, anders zit ze iedere nacht vijf keer rechtop omdat ik zo onrustig ben.

Om nog maar verder te gaan met het verhaal:
De allergie die ik voor de katten heb die is zo minimaal, daar kan ik geen last van hebben volgens MBA.
Dus ze hoeven niet weg. En dat is iets waar Laura en ik in ieder geval wel bang voor waren,
gelukkig hoeven we deze keus dus niet meer te maken.
Het is dus nog wel even afwachten wat er precies gaat komen en wanneer dat ik misschien naar huis zou mogen, maar ik heb in ieder geval weer een heleboel meer hoop dan vorige week en gisteren.

Heb ik het toch weer voor elkaar gekregen om een lang verhaal, lang te houden, ach ja, je zou kunnen denken dat ik voorspelbaar word.

Vanavond ga ik denk ik maar eens een keer de fles wijn open trekken die ik al twee weken heb liggen, waarvan ik al twee weken roep dat ik een glaasje ga drinken en na twee weken nog steeds geen slok van heb genomen, terwijl de fles me iedere keer dat ik de koelkast opentrek me beschuldigend aankijkt: "En waarom, maak je mij niet open? Ben ik niet goed genoeg?"
"Om eerlijk te zijn, flesje, tot nu toe had ik weinig behoefte aan jou, maar met dit nieuws, van vandaag, ben jij mijn man/fles, nou ja, whatever."

maandag 14 februari 2011

B-day

Het is vandaag maandag B-dag.
B-day als in Blaasdag (deze term heb ik nu echt goed gejat, eerlijk is eerlijk).
Jammer genoeg heb ik ook de andere betekenis van de afkorting geleerd, op een behoorlijk hardhandige manier namelijk B-day betekent ook Baaldag!
Ik ga vooruit, volgens mijn conditietraining, volgens mijn saturatie die zo hoog is als ik al zeker 15 jaar niet meer had gezien.
Ik kan makkelijk 25 minuten lopen op een heel flink wandeltempo, stap weer op de grond (tja, hier in het ziekenhuis mag ik maar één uurtje per dag van de kamer, dus lopen doe ik op de loopband) en voel me goed genoeg om daarna als een maniak aan een paar gewichten te gaan trekken.
Waarom doet dan net datgene waar het hier om draait niet wat ik wil?
Ik heb het natuurlijk over mijn longfunctie, vandaag moeten blazen en wat blijkt?
Inhoud: minus 3 points,
Fev1: plus 1 point.
Als ik dan na ga dat bij andere opnames ik na 2 weken al op plus 15 à 20 zat, zijn deze lullige uitslagen na 3 weken een behoorlijke domper.
Geen idee wat het kan zijn, waardoor ik niet vooruit ga, maar ik weet wel dat mijn arts nog steeds niet gaat opgeven hier. Die zal eerst de hele wereld op zijn kop gaan zetten en alles proberen wat hij en het team zal kunnen verzinnen.
Op het moment heb ik even het gevoel van: 'Laat mij nu maar naar huis gaan, want zo helpt het blijkbaar ook niet.' Daarentegen als we doorzetten met (een eventueel aangepaste) behandeling en die slaat toch aan, tja, dan voel ik me natuurlijk ook een stuk beter. (Obviously)

Al met al is het dus afwachten wat er morgen gezegd wordt nadat het hele team het MDO heeft gehad. Voor de mensen die niet weten wat dit is dat is het Multi Disciplinair Overleg, dat wil zeggen dat van alle disciplines die met CF te maken hebben iemand in het overleg zit.
De CF-consulente, de verpleging, de bacterioloog, de arts-assistent en natuurlijk de longartsen. (Als ik iemand ben vergeten te noemen, mijn oprechte excuses)
Het enige wat ik nu heel vervelend vind en daar ben ik niet de enige mee, dat ik weer moet wachten.
En wat doe ik als ik moet wachten?
Dan ga ik een blog schrijven;
Gitaar spelen;
Senseo drinken;
Eten;
Tv kijken;
Wii-en;
Nog meer senseo drinken;
Slapen;
Eten;
Sporten;
En dan als laatste op de kamer wachten tot ze morgen met zijn vijven of zessen handenwringend ( vanwege de alcohol die ze moeten inwrijven) binnen komen.

"Hoi Ralf, Hoe voel je je?".......

Het antwoord hierop, zal vast volgen in een volgende blog.

vrijdag 11 februari 2011

(B)lok(ken)doos

Ik lig zoals iedereen die mijn vorige blog heeft gelezen weer in het ziekenhuis.
Voor iedereen die voor de eerste keer mijn blog leest: Ik lig in het ziekenhuis.
Niet zomaar een ziekenhuis, nee, een ziekenhuis met de uitstraling van een betonnen blokkendoos. Aan de buitenkant dan.
Want binnen zijn ze heel mooie dingen van plan, de patiëntenkamers en de afdelingen, maar ook de werkplekken voor het personeel gaan helemaal op de schop.
Dit bleek wel weer letterlijk toen we hier bijna drie weken geleden weer aankwamen, voor mijn toen nog controle, overgaande in opname (hadden we al rekening mee gehouden, dit betekent dat ik alles al bij me had wat ik op een opname nodig zou hebben)
In ieder geval voor de hoofdingang staat nu nog steeds (en ik heb het vermoeden dat deze nog wel een tijdje er staat) een grote tent. En dan bedoel ik niet zo een lullig partytentje, maar zo een tent waarvan eigenlijk het dak alleen doet vermoeden dat er zeildoek in het spel is. De wanden zijn behoorlijk stevig. En het ziet er behoorlijk luxe uit. Ow ja nog iets dat doet vermoeden dat het een tent is: de scheerlijnankers, dit zijn echt behoorlijk grote betonnen blokken en de afgelopen weken zijn ze erg blij geweest dat die eraan zaten, anders had ik op de zesde verdieping kunnen kijken wat iedereen van het personeel op zijn bord 'had' liggen terwijl ze een massa-imitatie van Mary Poppins hielden (zonder de paraplu dan) want het is het 'tijdelijke' (bij een verbouwing is dit echt wel een van de vaagste tijdsaanduidingen die ze hebben) personeelsrestaurant.
Nu ging ik samen met Laura een paar dagen geleden naar beneden met mijn stapuurtje en zoals zo vaak liepen we de gang in waar eerder het personeelsrestaurant was.
Nu moet je weten dat hier ook het stiltecentrum en de ziekenhuisapotheek gesitueerd zijn. Maar mensen, je wilt nu niet naar het stiltecentrum of de ziekenhuisapotheek. Er wordt daar gewerkt!!! En dat is te merken, grote borden: Niet betreden, Bezoekers eerst melden bij de uitvoerder, Let op ASBEST (juich, ik lig hier voor mijn longen, als jullie dat nog niet wisten), maar dit alles is nog niets bij de al overheersende geur van verschaald bouwvakkerszweet, echt je weet niet wat je ruikt in die gang. In ieder geval: het ruikt alsof ze flink aan het werk zijn. (Het zou ook kunnen dat ze maar een beetje de hele dag staan te klooien op een Wii, want geloof me maar weer, daar ga je ook van zweten, dat kan ik weten.)
Toen we weer een andere gang ingingen zagen we de voorlichtingsborden over hoe het ziekenhuis zal moeten gaan worden.
De gangen krijgen vrolijkere kleurtjes, de vloeren worden hout en niet meer dat vieze plastic tapijt wat ze hier voor linoleum door willen laten gaan. Op een dansvloer staan nog minder strepen volgens mij.
De balies op de afdelingen worden voor het personeel maar ook voor patiënten en bezoekers overzichtelijker en mooier vooral. Het personeel mag zelf een afbeelding op de muur uitkiezen die ze goed vinden passen.
De kleuren worden aangepast zodat het gezelliger en huiselijker wordt. De bezoekersruimte gaan mooie woonkamers worden, maar vooral de patiëntenkamers worden geweldig. het is jammer dat ik de afbeelding niet kan uploaden vanaf mijn laptop, maar dat wat er gaat gebeuren, wow!
Het worden eenpersoonskamers, waar de kleuren ook niet meer aan het ziekenhuis doen denken, maar ook het interieur wordt gezelliger. Er komt gezellige indirecte verlichting, er staat of een slaapbank of een slaapstoel in de kamer, zodat de directe familie of partner kan blijven slapen.
De douche krijgt een gezellige en luxe(re) uitstraling. Al met al, het wordt (bijna) leuk om in het ziekenhuis te liggen.
Ook willen ze in kader van Planetree (zoek maar op wat het precies inhoudt) de zorg echt op de patiënt zelf te richten. Dus je ligt niet meer je behandeling te ondergaan, maar de behandeling wordt op jou toe gericht.
Nu ben ik één ding vergeten te beschrijven. En dat is wel hoe het personeelsrestaurant eruit gaat zien. Heel eenvoudig omdat het enige is, waar ik geen informatie over heb gehad of gezien.
Ow ja, het enige vervelende: de longafdeling beginnen ze pas over twee jaar mee.

vrijdag 28 januari 2011

This is a lullaby

En ja hoor, daar is tie weer!!! (Met dank aan André van Duin)

Ik was net een blog aan het schrijven over goede opmerkingen, die ik gemaakt heb dan.
Die heb ik maar weer gewist, want het was net alsof ik aan het raaskallen was. Iemand die mij niet zou kennen zou denken dat ik niet goed bij mijn hoofd ben. (Iemand die me kent misschien ook wel)
Aangezien ik weer tijd over heb, dacht ik laat ik maar weer eens schrijven, hoewel ik totaal geen idee heb waarover.
Ik wilde regelmatiger een blog gaan schrijven en daar bedoelde ik niet mee, dat ik 1 keer in de 3 maanden een blog plaats, hoewel dit ook getuigd van regelmaat.
Over de training van mijn SOHO-kat P. kan ik even kort zijn, die staat op het moment stil.
De training, niet de kat.
Helaas lig ik in het ziekenhuis en ondanks alle goede argumenten die ik kon bedenken (al zeg ik het zelf) mocht ik P. niet meenemen. Ze vonden het niet nodig, alles wat P. kan doen voor me, kan het personeel ook. Tenminste, dat was het argument hier. Ik was en ben het hier niet helemaal mee eens, want ik zie nog niet zo snel iemand van het personeel boven op mijn borst bij me kruipen en dan snorren alsof hij of zij een naaimachine van Singer is. En als ze dat wel doen, denk ik niet dat ik het zelf heel lang vol hou.
Maar in ieder geval, dat is dus de reden dat de training stil ligt.
Wat doe ik op een dag in het ziekenhuis, als ik 1 dag beschrijf, dan beschrijf ik ze allemaal, met het verschil, dat ik op sommige dagen ook nog bezoek krijg.
WAARSCHUWING:
Wie dit verder leest loopt het risico om in slaap te vallen door verveling. (Zelfs ik ben bang dat ik heel lang zal doen over dit stuk te schrijven.
Aangezien ik iedere keer weer wakmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm
mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm
Oeps, sorry,
Aangezien ik iedere keer weer wakker moet worden om verder te schrijven.)
Mijn dag begint zo tussen 7 uur en 7.45 uur. Dit komt omdat om 7 uur mijn antibiotica gewisseld wordt, als ik niet weer in slaap val, dan begint mijn dag dus dan. En anders om 7.45 uur als het ontbijt komt.
Daarna ga ik sprayen.
Even omkleden om te sporten, waar ik ongeveer 45 minuten mee bezig ben, waarna ik me ga douchen (dit is ook voor het personeel hier vriendelijker)
Dan ga ik aan mijn tafel zitten en posteer ik me achter mijn laptop, alwaar ik me bezig houd met het verzenden van loze berichten op mijn twitter account, of met puzzels.
Tussendoor probeer ik ook nog gitaar te spelen.
Voordat ik het weet is het dan alweer tijd voor de lunch, waarna ik maar weer verder ga met het gebruik van mijn laptop.
Als ik dit heb gedaan, ga ik meestal een half uurtje Wii-en, gevolgd door iets te lezen, of maar weer (verrassing) achter de laptop plaats te nemen.
Om 13.00 uur, volgt mijn stapuurtje, waarin ik naar beneden ga, richting de koffiecorner. In het aangrenzende winkeltje koop ik iets te snoepen voor 's avonds, na een gezellig (kort) gesprekje met de eigenaar van de winkel (die mij al herkend, dat is meestal een veeg teken) neem ik iets te drinken en neem plaats aan een tafeltje in de hal.
Hier zit ik de mensen die rondwandelen te observeren (mooi woord voor aanstaren, nastaren of bekijken, welk ik alle 3 ook doe) of ik lees een boek.
Na dit moment dat ik van de kamer af mag, ga ik naar boven en neem ik weer plaats achter mijn laptop of neem mijn gitaar weer ter hand (ligt er ook wel aan hoeveel pijn mijn vingers doen van het spelen).
Hierna ga ik maar even liggen dutten, omdat dit toch wel een goed tijdverdrijf is, de dag lijkt ineens een stuk korter.
Door de vriendelijke voedingsassistente wordt ik dan wakker gemaakt, terwijl ze de 2 (ja ja, het is echt waar) dienbladen met  mijn diner op tafel zet.
Het eten is nog steeds net zo goed als de andere keren dat ik hier heb doorgebracht, dus... (dit is naar eigen idee in te vullen, ik probeer mijn blog netjes te houden.)
Na het avondeten zet ik de tv ook aan, terwijl ik achter de laptop zit, houd ik nog steeds mijn twitteraccount op naar datum (up to date). Sorry flauw woordgrapje, je wordt hier vanzelf een beetje melig.
Tot een uur of 21.00 wil ik ook nog wel gitaar spelen, later vind ik voor de medepatiënten op de afdeling niet erg sociaal. ( Dit is een leuke discussie: Is mijn gitaarspel overdag dan wel sociaal?)
Ondertussen vermaak ik me ook nog met af en toe een tijdje een paar spellen op de Wii te doen.
'S avonds wil de verpleging nog wel eens een praatje komen maken. Dit is dan ook wel weer gezellig. Ik vergeet bijna te vermelden dat ik heel veel, maar dan ook echt heel veel koffie drink hier.
En dan tussen 24.00 uur en 1.00 uur ga ik ergens slapen.
De dag erna begint het hele spektakel (ahum) van voor af aan.
Met het verschil dat de dagen dat ik bezoek krijg, heel snel voorbij gaan.

Kan iemand dat uitleggen, waarom is tijd zo ontzettend subjectief?

In het weekend blijft Laura gelukkig meestal slapen, waarmee dit toch wel mijn favoriete dagen van de (ziekenhuis)week zijn.

Ik hoop dat jullie nog wakker zijn kunnen blijven, ik met veel moeite wel, maar dat ga ik nu inhalen. (tot het avondeten er is)

vrijdag 14 januari 2011

Jullie kennen vast wel het begrip SOHO-honden.
Dat zijn honden die bij mensen in huis helpen met dingen die ze zelf door beperkingen niet kunnen. Dit kan zijn dat ze de deur openen, het licht aan en uit, de afstandsbediening pakken etc.

Nu wil het geval dat ik zat te denken om onze katten, in ieder geval 1 ervan, te trainen tot SOHO-kat.
Dit zou dan P. worden. Waarom ik voor P. Heb gekozen? Omdat de 2 kleinsten nog veel te speels zijn, en niet altijd even intelligent. En M. nog wel eens een beetje humeurig kan zijn, plus het feit dat hij zich heeft opgeworpen als pleegvader voor de kittens. En geloof me, dit is een dagtaak voor hem. Ik vind het dus niet reëel om hem ook nog eens op te gaan zadelen met een extra taak als hulp in huis.

Oké, hoe zie ik het voor me?
1. P. staat 's ochtends als hij de wekker hoort op, en loopt naar de badkamer, daar doet hij dan de kraan van het bad aan. (De stop heb ik dan 's avonds al in het bad gedaan, wil niet dat jullie denken, dat ik dan helemaal niets meer doe...)
2. P. doet de lamp in de hal aan, voordat ik uit de slaapkamer kom. (Zodat ik niet met mijn slaapdronken hoofd ergens tegenaan loop.)
3. Dit wordt een uitdaging, maar zo belangrijk, ik bedoel maar het gaat om een primaire levensbehoefte: P. gaat koffie zetten!!! Zodat die klaar is tegen de tijd dat ik uit bad kom.
    Als tegenprestatie voor de goede zorgen die hij dan al tot die tijd heeft gedaan, krijgen ze eten van me. (Je kunt niet alles van je kat verwachten zonder tegenprestatie natuurlijk.)
4. Daarna, wanneer ik me aangekleed heb, en mijn ontbijt heb gemaakt (dit doe ik wel zelf, ik hou niet zo van kattenharen in mijn eten) haalt P. mijn schoenen.
5. Als ik naar buiten ga om te gaan werken, doet P. de deur voor me open, ik sluit hem dan zelf wel af, aangezien ik toch de sleutel bij me heb.
6. Tijdens de tijd dat ik op mijn werk ben, mag P. zelf weten wat hij doet, dan hoeft hij echt niet veel extra's in huis te doen. Ik bedoel, ik ben toch op mijn werk.
Als het even kan mag hij wel, afwassen, de wasautomaat aanzetten (heb ik dan wel al gevuld, zoals ik al zei, hij hoeft niet álles te doen in huis), en even stof te vegen waar hij bij kan. (Het voordeel van het feit dat hij een kat is, is natuurlijk wel dat hij dus ook in de kasten kan vegen.)
    Als tegenprestatie zal ik dan als ik thuiskom zijn staart borstelen en stofvrij maken. Het is natuurlijk geen doen om 2 dagen achter elkaar te gaan stofvegen als je een vieze staart hebt.
Stof jíj 2 dagen met een vies stofdoekje dan?
7. Nadat ik zijn staart heb schoongemaakt, maakt P. de post voor me open (aangezien de brievenbus beneden is, moet ik de post zelf mee naar boven nemen, daar moet ik echt nog iets op verzinnen.) en kan ik kijken wat hij in de administratie-la mag leggen, en wat hij bij het oud papier mag doen. (Zoals rekeningen etc.)
8. Ik geef ze dan toch nog maar een keer te eten, eigenlijk alleen P. (op een lege maag kan hij natuurlijk nooit een goede SOHO-kat worden) maar omdat het zo zielig is voor de rest, krijgen die dan ook.
9. Als P. dan weer even pauze heeft, ga ik koken, en lekker eten. (Weer vanwege de reden dat ik geen kattenharen in mijn eten wil).
10. Na het eten, zet P. weer koffie.
11. 'S avonds hoeft hij alleen maar de afstandbediening te brengen, en mag hij lekker naast me gaan liggen, of op schoot, zodat ik hem kan aanhalen en knuffelen.
12. Voordat ik naar bed ga doet P. de verwarming uit en wanneer ik op de slaapkamer ben, de lichten overal in huis.
Daarna heeft hij weer de rest van de nacht tijd voor zichzelf.

Zeg nou zelf, dit is toch een goed begin van de training?
Als dit goed gaat, wat ik wel verwacht, want ik heb echt rekening gehouden met mijn wensen en verwachtingen, gaan we zijn taken verder uitbreiden.

Ik zal, als ik nieuws heb over de vorderingen van de training van P. jullie weer op de hoogte brengen.
Nu ga ik terwijl jullie allemaal jaloers zijn op mijn SOHO-kat, maar eens bedenken wat ik ga koken vanavond.

"P.?"
"Koffie alsjeblieft!"

maandag 10 januari 2011

Lang, lang, heel lang geleden, was er een jongeman die zich had voorgenomen om regelmatig een blog te gaan plaatsen.
Toen de jongeman zich de laatste keer achter zijn laptop plaatste, om weer een nieuwe blog te schrijven, kwam er op dat moment het vervelende writersblock langs: "Jongeman", zei het writersblock, "Weet jij wat mijn hobby is?"
De jongeman had geen idee, want hij had nog nooit kennis gemaakt met vervelende writersblocken en wist niet wat ze deden. "Euh, nee, niet echt meneer." De jongeman was heel netjes opgevoed door zijn ouders, en wist precies hoe hij moest spreken tegen een onbekende.
"Nou, mijn hobby is om mensen die willen gaan schrijven, tegen te houden, Om al hun inspiratie op te zuigen en weg te nemen. Zodat ze niets meer weten om te schrijven en hun blogs leeg blijven!"
Verschrikt keek de jongeman op, dat kon deze writersblock toch niet menen? Wat zou hij moeten doen om toch nog een nieuwe blog te kunnen plaatsen. Hij probeerde zich te verzetten met alle macht die hij had, probeerde krampachtig om woorden op het scherm te zetten, hij hield zijn inspiratie vast alsof het de laatste strohalm was, die hem aan de oever hield.
Helaas mocht het niet baten. Het vervelende writersblock nam de jongeman in een houdgreep en zoog alle inspiratie die de arme jongeman had op, nam het mee en vertrok.
De jongeman was de eerste dag nog helemaal gedesillusioneerd, teneergeslagen en verdrietig, hij wist dat hij wilde schrijven, maar kon totaal geen onderwerp bedenken waarover.
Normaal gesproken hoefde hij maar achter zijn laptop te gaan zitten en de woorden verschenen als vanzelf op het scherm, maar nu was het anders.
Hij staarde naar het beeldscherm, naar zijn vingers die boven de toetsen bleven rusten alsof ze versteend waren. Hij keek weer naar zijn beeldscherm, alsof de woorden die hij normaal met zijn vingers op het toetsenbord typte, op de een of andere magische manier toch tevoorschijn zouden komen. De kille witte achtergrond van zijn word-document leek hem in stilte uit te lachen: "Hahaha, je krijgt toch niets op mijn smetteloos witte achtergrond geschreven..."
De stilte van het wegblijven van de woorden klonken hem oorverdovend in zijn oren, hij kon niet meer herinneren waar hij mee wilde beginnen. De dag ervoren hadden er nog tientallen ideeën door zijn hoofd gewerveld, maar nu leek het erop alsof ze een luikje in zijn hoofd hadden gevonden waardoor ze naar buiten op een voor hem onbereikbare plek waren gevlucht.
Met een ontevreden gevoel ging de jongeman naar bed en probeerde te slapen, hij had nog de hoop dat de slaap hem dromen of ideeën zou brengen waardoor hij voor de volgende dag weer inspiratie zou hebben voor een nieuwe blog.
Na een droomloze nacht, waarin hij geen nieuwe inspiratie kreeg en waar hij 's ochtends niet eens bij stil stond, stond de jongeman op.
Hij deed de dingen die hij normaal altijd al deed. Hij ontbeet, douchte zich, ging werken, ging rusten, eten, afwassen en 's avonds keek hij tv.
Zijn laptop raakte hij niet meer aan, hij dacht nog niet eens eraan dat hij er een had.
Het apparaat stond onder de bank maar stof te verzamelen totdat de laptop eruit zag alsof het een bult onder een nieuw perzisch tapijt was.
Na een lange, lange, heel lange periode waarin de jongeman zich afvroeg wat hij vroeger toch allemaal deed als hij thuiskwam, omdat het tv kastje allemaal herhalingen van de tv-series die hij toevallig al 3 keer had gezien uitzond. Hij voelde een vreemd gemis.
Nadat hij opeens weer contact had gekregen met een vriendin die hij al lang niet meer had gesproken, kreeg hij meer vreemde kriebels, hij wilde dat hij zijn ideeën kon uiten, maar wist niet hoe.
Hij ging vaak gezellige dingen met zijn oude vriendin doen en hieruit volgde een gelukkige relatie.
Ze trokken veel met elkaar op en praatten over alles wat hen maar interesseerde, na een tijdje besloten ze om samen verder te gaan. Toen ze een paar maanden samenwoonden ging de jongeman zijn vriendin achter haar laptop zitten en begon een blog te schrijven. De jongeman kreeg een gevoel van herkenning, maar kon niet helemaal duidelijk aan haar maken waar die herkenning vandaan kwam. Het leek alsof hij een oude vriend ontmoette die hij al jaren niet meer had gesproken.
Zij vertelde hem dat ze als ze sommige dingen die haar dwars zaten, of die een rol voor haar speelde, ze deze in een blog schreef, voor haar was dit een manier om te uiten.
Hij kreeg een idee dat er iets in huis was, waar hij dit vroeger ook mee deed.
Na een lange zoektocht in het huis kwamen ze onder de bank en zagen daar het 'perzisch tapijt'.
"Sinds wanneer heb jij een tapijt in huis?"
"Ik kan me niet herinneren dat ik dat ooit een heb gehad, maar ik heb ook al lang niet meer onder de bank gekeken."
 Toen ze goed keken, zagen ze de bult onder het tapijt. Ze vroegen zich af wat eronder lag, Nadat ze het tapijt wilden wegtrekken en dit tot stof verging onder hun handen, kwamen ze de laptop van de jongeman tegen.
"Hé, ik wist niet meer dat ik die een had!" riep de jongeman.
Zijn vriendin startte de laptop op, en ze zagen het laatste lege document dat de jongeman had geopend.
De jongeman kreeg weer een gevoel van herkenning, zijn hartslag ging omhoog, hij begon te zweten en zijn vingers begonnen bewegingen te maken over het toetsenbord van zijn laptop.
Ineens verschenen er weer woorden op het scherm en werden het complete verhalen, hij begon zijn ideeën weer te vertellen.
Zijn vriendin was heel blij dat hij weer aan het schrijven was. Hij kreeg door haar weer de inspiratie die hij zo lang kwijt was geweest door het vervelende writers-block.
Zij werd zijn muse. En heeft zich voorgenomen om nooit meer zo lang niet meer te schrijven.

En ze leefden nog lang en gelukkig, met hun laptops naast elkaar op de bank.

Het einde.