Doe maar weer een blog Donder-dag

Het is niet dat ik bewust een alliteratie gebruik, maar ik kon gewoon geen titel verzinnen, misschien dat ik hem aan het einde van de blog wel kan verzinnen, want dan weet ik zelf ook pas waar ik over ga schrijven/heb geschreven.
Misschien is het wel opgevallen, maar ik begin soms/regelmatig/meestal/vaak (streep de woorden die niet van betekenis zijn door) mijn blogs, zonder dat ik maar een idee heb waar dat die over zal gaan.
Laat ik maar eens beginnen met het beschrijven van de afgelopen dag.
Jullie hebben toch al zeker een hele dag zonder mijn uitbundige beschrijvingen van de behoorlijk interessante belevenissen hier in het ziekenhuis moeten doorbrengen. (Ik snap niet hoe jullie zonder kunnen.)
In ieder geval, gisterochtend ging ik nadat ik voor de eerste keer in de ochtend met het hypertoon zout heb moeten sprayen lekker sporten, wat best wel lekker ging.
Eerst vijfentwintig minuten op de loopband (als ik lopende band zou zeggen, zou deze zin meteen een andere betekenis krijgen), daarna weer als een waanzinnige aan de gewichten getrokken. (Dit is dus het voordeel van een picc-lijn vergeleken met een gewoon infuus, je kunt echt gewoon alles.)
Daarna ben ik verder gegaan met vernevelen van de andere medicatie, dit moet omdat er tussen het hypertoon zout en de andere vernevelmedicatie minimaal twintig minuten in moet zitten, vanwege de uitwerking van het hypertoon zout. Ik ga dit toch afkorten als HZ, ik type me blauwe vingers op die naam. (Zul je zien dat het hele woord HZ niet meer voorkomt in deze hele blog, that's just my luck.)
Daarna kwamen ze weer fijn langs met de kar voor het middageten (ow jee, ik ben het ontbijt vergeten op te schrijven, sorry, zal me niet meer overkomen): "Wat wil je eten?"
Als je geen zin hebt om te lezen wat mijn lunch is, raad ik je aan om naar de volgende alinea te gaan.
"Ik zou graag: Een kop soep, een wit pistoletje, een sneetje lichtbruin brood, 3 smeerkaas, een glas volle melk en 2 zwarte koffie hebben."

Nadat ik net klaar was met het eten, kwam Laura al binnen, ze was lekker vroeg hier. Om half twee werd ik opgehaald om naar de KNO-arts te gaan, die ik, afgezien dinsdag bij het MDO, al tien jaar niet meer had gezien. (Niet deze KNO-arts trouwens, die werkte toen hier nog niet eens, ik geloof zelfs dat ze nog op de middelbare school zat, tien jaar geleden.)
Nadat ze een goede blik in mijn oren, neus en keel had geworpen, riepen ze er een meer ervaren KNO-arts bij, die bedacht zich geen moment en bekeek nog een keer mijn neusholten.
Ik kan hier erover gaan uitwijden, maar laat ik jullie maar nieuwsgierig houden met de volgende opmerking van de KNO-arts: : "Wat heb jij een interessante neus, zo een interessante neus heb ik nog nooit gezien."
En: "Ow ja, je hebt gelijk." (Dit laatste tegen de andere KNO-arts) "Ja, we moeten toch maar een CT-scan maken van de bijholtes." Bla bla bla bla.... Ik kan wel gaan vertellen wat ze hebben gezien in mijn neus, wat geleidt heeft tot deze conclusie, maar dat is niet zo interessant. Laat ik het erbij houden dat het erom ging of ik wel of geen ontsteking in de bijholtes heb.
Terug op de kamer, zat Laura lekker te lezen. Mijn stap-uurtje wat ik eigenlijk van 16.00 uur tot 17.00 had, hebben we uitgebreid met een heel uur extra, dus zijn we lekker  gaan wandelen naar het winkelcentrum hier in de buurt. Daar hebben we alle schoenenwinkels afgezocht die we maar konden vinden, maar helaas er waren geen passende/mooie/betaalbare/leuke/goede (streep de woorden die niet van betekenis zijn door) laarzen te vinden.
Om een uur of half vijf kwamen we weer terug op de kamer, waar een half uur later ons diner werd geserveerd. (Niet als in: tennis, maar als in: op tafel gezet.) Ik vond het nog wel enigszins gaan, aangezien de kruiden die ik hier in het ziekenhuis bij me heb, de geweldige flauwte van het opgediende, maskeerde.
De andijvie die Laura daarentegen, die zoals wij ook zagen, maar ook hoorden van iemand die een stukje verder op de gang lag, was van een heel ander niveau: "Het eten was geweldig, slavink en écht, nog nooit gehad, andijvie-páp!"
Dus we hadden inderdaad beter een frietje mee kunnen nemen van de friettent hier voor aan de straat. (Erg zonde dit eten.)
Gisteravond hebben we weer lekker wat spelletjes gedaan, en zijn we, nadat we de laatste toastjes en brie hadden paraat gemaakt, naar bed gegaan.
Vanochtend werden we uitgerust/verkwikt/uitgerust/doodmoe (streep de woorden die niet van betekenis zijn door) wakker, na een waardeloze nachtrust.
Wat kan een mens toch moe worden van vreemde dromen...
Vanochten na het ontbijt (kijk, ik vergeet je niet) en het HZ sprayen (hé, daar is het toch nog een keer) ging ik weer sporten. Er moest even een ongenode gast uit het fysiohok verwijderd moest worden door de verpleging (en nee, het was geen ongedierte, maar een patiënt die daar niet hoorde te zijn) en ik kon beginnen met mijn oefeningen, die hetzelfde waren als gisterochtend, dus ik ga jullie niet lastig vallen met het herhalen van:
'Eerst vijfentwintig minuten op de loopband (als ik lopende band zou zeggen, zou deze zin meteen een andere 
 betekenis krijgen), daarna weer als een waanzinnige aan de gewichten getrokken. (Dit is dus het voordeel
 van een picc-lijn vergeleken met een gewoon infuus, je kunt echt gewoon alles.)'
Dat zou wel erg saai zijn om te lezen.
Weer terug naar de kamer, alwaar Laura vandaag voor de eerste keer ook de zaalarts ontmoette en ze mij hierna helemaal begreep.
Daarna hebben we maar weer een aantal spellen gedaan tot het middageten er was. Na het eten hebben we nog even uitgerust en om drie uur (nadat ik weer had geregeld dat mijn stap-uurtje van 16.00 uur tot 17.00 uur met een uurtje was uitgebreid) gingen we naar beneden. Laura ging richting Dommelen, een avondje gezellig naar haar sisje, terwijl ze mij bij een winkelstraat aan de rand van het Zuiderpark afzette. Ik ben vanaf daar lekker door het Zuiderpark gaan wandelen, even verderop naar het winkelcentrum gegaan, de Jumbo leeggehaald en na anderhalf uur wandelen was ik dan weer terug op mijn 'hotel'kamer.
Het was toen alweer tijd voor het avondeten om geserveerd te worden. (Nééhééé, moet ik nu echt álles herhalen?!)
Na het avondeten ben ik maar even gaan liggen, omdat mijn lichaam toch ineens bedacht: "Heej, weet je wel wat ik vandaag allemaal voor jou heb moeten doen? Zou je het niet even een klein beetje vriendelijk/aardig/leuk/normaal/bedachtzaam (streep de woorden die niet van betekenis zijn door) vinden om even op bed te gaan liggen? Heel misschien?"
Helaas werd ik dan weer wakker gebeld door mijn vader, niet dat ik het erg vond dat hij belde, dat is allang gezellig, maar ik sliep net een kwartiertje, wat volgens mijn lichaam op het moment van schrijven als dusdanig te weinig wordt gezien, dat ik na het schrijven van deze blog maar weer op bed ga liggen.
Natuurlijk heb ik weer een poging gewaagd om 'Wie is de Mol' te kijken, de andere afleveringen heb ik allemaal kunnen kijken, maar vanavond was dat toch iets anders. Een van de verpleegsters kwam binnen met de vraag of dat ik zin had in een broodje haring (Wie? ík?), tja, ik kon het niet over mijn hart krijgen om tegen zo een aanbod nee te zeggen. En eerlijk is eerlijk, als ik dit broodje haring had afgeslagen, dan had ik het nooit meer verdiend om er één te eten.
In ieder geval, voordat ik weer verder afdwaal, tijdens 'WIDM" heb ik dus gezellig zitten kletsen met de verpleging en een broodje haring gegeten, het enige wat ik wel heb gezien is dat Pepijn er dus uit is.
Aangezien het voetballen van PSV helaas niet de moeite was om te volgen, besloot ik maar om met een nieuwe blog te beginnen.
Welke jullie nu (hoop ik, anders blijft mijn teller zo sneu op 1247 staan) aan het lezen zijn.
Ik ben nog aan het twijfelen of ik nog een paar toastjes met brie ga smeren, maar als ik goed naar mijn buik luister, is dat niet het beste idee.
Wat ik zometeen wel nog ga doen is HZ (en toch, de term is er nog een keer) vernevelen. Daarna even wachten zodat ik de Tobi ook kan vernevelen, een glaasje wijn nemen en mijn bed opzoeken.
Waarna weer een nacht met rust/slaap/verkwikking/vermoeidheid/onrust/dromen (streep de woorden die niet van betekenis zijn door) aan gaat breken.

Dus tot een volgende blog, die (zoals ik volgens mij al vaker aan het einde van een blog heb geschreven) dan hoop ik wel ergens over gaat.

Ow ja wat denken jullie van de volgende titel voor dit blog:

'Streep de woorden die niet van betekenis zijn door. '