Ralf

Levensgenieter + Bourgondier = Ralf

Need I say more?

vrijdag 28 januari 2011

This is a lullaby

En ja hoor, daar is tie weer!!! (Met dank aan André van Duin)

Ik was net een blog aan het schrijven over goede opmerkingen, die ik gemaakt heb dan.
Die heb ik maar weer gewist, want het was net alsof ik aan het raaskallen was. Iemand die mij niet zou kennen zou denken dat ik niet goed bij mijn hoofd ben. (Iemand die me kent misschien ook wel)
Aangezien ik weer tijd over heb, dacht ik laat ik maar weer eens schrijven, hoewel ik totaal geen idee heb waarover.
Ik wilde regelmatiger een blog gaan schrijven en daar bedoelde ik niet mee, dat ik 1 keer in de 3 maanden een blog plaats, hoewel dit ook getuigd van regelmaat.
Over de training van mijn SOHO-kat P. kan ik even kort zijn, die staat op het moment stil.
De training, niet de kat.
Helaas lig ik in het ziekenhuis en ondanks alle goede argumenten die ik kon bedenken (al zeg ik het zelf) mocht ik P. niet meenemen. Ze vonden het niet nodig, alles wat P. kan doen voor me, kan het personeel ook. Tenminste, dat was het argument hier. Ik was en ben het hier niet helemaal mee eens, want ik zie nog niet zo snel iemand van het personeel boven op mijn borst bij me kruipen en dan snorren alsof hij of zij een naaimachine van Singer is. En als ze dat wel doen, denk ik niet dat ik het zelf heel lang vol hou.
Maar in ieder geval, dat is dus de reden dat de training stil ligt.
Wat doe ik op een dag in het ziekenhuis, als ik 1 dag beschrijf, dan beschrijf ik ze allemaal, met het verschil, dat ik op sommige dagen ook nog bezoek krijg.
WAARSCHUWING:
Wie dit verder leest loopt het risico om in slaap te vallen door verveling. (Zelfs ik ben bang dat ik heel lang zal doen over dit stuk te schrijven.
Aangezien ik iedere keer weer wakmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm
mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm
Oeps, sorry,
Aangezien ik iedere keer weer wakker moet worden om verder te schrijven.)
Mijn dag begint zo tussen 7 uur en 7.45 uur. Dit komt omdat om 7 uur mijn antibiotica gewisseld wordt, als ik niet weer in slaap val, dan begint mijn dag dus dan. En anders om 7.45 uur als het ontbijt komt.
Daarna ga ik sprayen.
Even omkleden om te sporten, waar ik ongeveer 45 minuten mee bezig ben, waarna ik me ga douchen (dit is ook voor het personeel hier vriendelijker)
Dan ga ik aan mijn tafel zitten en posteer ik me achter mijn laptop, alwaar ik me bezig houd met het verzenden van loze berichten op mijn twitter account, of met puzzels.
Tussendoor probeer ik ook nog gitaar te spelen.
Voordat ik het weet is het dan alweer tijd voor de lunch, waarna ik maar weer verder ga met het gebruik van mijn laptop.
Als ik dit heb gedaan, ga ik meestal een half uurtje Wii-en, gevolgd door iets te lezen, of maar weer (verrassing) achter de laptop plaats te nemen.
Om 13.00 uur, volgt mijn stapuurtje, waarin ik naar beneden ga, richting de koffiecorner. In het aangrenzende winkeltje koop ik iets te snoepen voor 's avonds, na een gezellig (kort) gesprekje met de eigenaar van de winkel (die mij al herkend, dat is meestal een veeg teken) neem ik iets te drinken en neem plaats aan een tafeltje in de hal.
Hier zit ik de mensen die rondwandelen te observeren (mooi woord voor aanstaren, nastaren of bekijken, welk ik alle 3 ook doe) of ik lees een boek.
Na dit moment dat ik van de kamer af mag, ga ik naar boven en neem ik weer plaats achter mijn laptop of neem mijn gitaar weer ter hand (ligt er ook wel aan hoeveel pijn mijn vingers doen van het spelen).
Hierna ga ik maar even liggen dutten, omdat dit toch wel een goed tijdverdrijf is, de dag lijkt ineens een stuk korter.
Door de vriendelijke voedingsassistente wordt ik dan wakker gemaakt, terwijl ze de 2 (ja ja, het is echt waar) dienbladen met  mijn diner op tafel zet.
Het eten is nog steeds net zo goed als de andere keren dat ik hier heb doorgebracht, dus... (dit is naar eigen idee in te vullen, ik probeer mijn blog netjes te houden.)
Na het avondeten zet ik de tv ook aan, terwijl ik achter de laptop zit, houd ik nog steeds mijn twitteraccount op naar datum (up to date). Sorry flauw woordgrapje, je wordt hier vanzelf een beetje melig.
Tot een uur of 21.00 wil ik ook nog wel gitaar spelen, later vind ik voor de medepatiënten op de afdeling niet erg sociaal. ( Dit is een leuke discussie: Is mijn gitaarspel overdag dan wel sociaal?)
Ondertussen vermaak ik me ook nog met af en toe een tijdje een paar spellen op de Wii te doen.
'S avonds wil de verpleging nog wel eens een praatje komen maken. Dit is dan ook wel weer gezellig. Ik vergeet bijna te vermelden dat ik heel veel, maar dan ook echt heel veel koffie drink hier.
En dan tussen 24.00 uur en 1.00 uur ga ik ergens slapen.
De dag erna begint het hele spektakel (ahum) van voor af aan.
Met het verschil dat de dagen dat ik bezoek krijg, heel snel voorbij gaan.

Kan iemand dat uitleggen, waarom is tijd zo ontzettend subjectief?

In het weekend blijft Laura gelukkig meestal slapen, waarmee dit toch wel mijn favoriete dagen van de (ziekenhuis)week zijn.

Ik hoop dat jullie nog wakker zijn kunnen blijven, ik met veel moeite wel, maar dat ga ik nu inhalen. (tot het avondeten er is)

vrijdag 14 januari 2011

Jullie kennen vast wel het begrip SOHO-honden.
Dat zijn honden die bij mensen in huis helpen met dingen die ze zelf door beperkingen niet kunnen. Dit kan zijn dat ze de deur openen, het licht aan en uit, de afstandsbediening pakken etc.

Nu wil het geval dat ik zat te denken om onze katten, in ieder geval 1 ervan, te trainen tot SOHO-kat.
Dit zou dan P. worden. Waarom ik voor P. Heb gekozen? Omdat de 2 kleinsten nog veel te speels zijn, en niet altijd even intelligent. En M. nog wel eens een beetje humeurig kan zijn, plus het feit dat hij zich heeft opgeworpen als pleegvader voor de kittens. En geloof me, dit is een dagtaak voor hem. Ik vind het dus niet reëel om hem ook nog eens op te gaan zadelen met een extra taak als hulp in huis.

Oké, hoe zie ik het voor me?
1. P. staat 's ochtends als hij de wekker hoort op, en loopt naar de badkamer, daar doet hij dan de kraan van het bad aan. (De stop heb ik dan 's avonds al in het bad gedaan, wil niet dat jullie denken, dat ik dan helemaal niets meer doe...)
2. P. doet de lamp in de hal aan, voordat ik uit de slaapkamer kom. (Zodat ik niet met mijn slaapdronken hoofd ergens tegenaan loop.)
3. Dit wordt een uitdaging, maar zo belangrijk, ik bedoel maar het gaat om een primaire levensbehoefte: P. gaat koffie zetten!!! Zodat die klaar is tegen de tijd dat ik uit bad kom.
    Als tegenprestatie voor de goede zorgen die hij dan al tot die tijd heeft gedaan, krijgen ze eten van me. (Je kunt niet alles van je kat verwachten zonder tegenprestatie natuurlijk.)
4. Daarna, wanneer ik me aangekleed heb, en mijn ontbijt heb gemaakt (dit doe ik wel zelf, ik hou niet zo van kattenharen in mijn eten) haalt P. mijn schoenen.
5. Als ik naar buiten ga om te gaan werken, doet P. de deur voor me open, ik sluit hem dan zelf wel af, aangezien ik toch de sleutel bij me heb.
6. Tijdens de tijd dat ik op mijn werk ben, mag P. zelf weten wat hij doet, dan hoeft hij echt niet veel extra's in huis te doen. Ik bedoel, ik ben toch op mijn werk.
Als het even kan mag hij wel, afwassen, de wasautomaat aanzetten (heb ik dan wel al gevuld, zoals ik al zei, hij hoeft niet álles te doen in huis), en even stof te vegen waar hij bij kan. (Het voordeel van het feit dat hij een kat is, is natuurlijk wel dat hij dus ook in de kasten kan vegen.)
    Als tegenprestatie zal ik dan als ik thuiskom zijn staart borstelen en stofvrij maken. Het is natuurlijk geen doen om 2 dagen achter elkaar te gaan stofvegen als je een vieze staart hebt.
Stof jíj 2 dagen met een vies stofdoekje dan?
7. Nadat ik zijn staart heb schoongemaakt, maakt P. de post voor me open (aangezien de brievenbus beneden is, moet ik de post zelf mee naar boven nemen, daar moet ik echt nog iets op verzinnen.) en kan ik kijken wat hij in de administratie-la mag leggen, en wat hij bij het oud papier mag doen. (Zoals rekeningen etc.)
8. Ik geef ze dan toch nog maar een keer te eten, eigenlijk alleen P. (op een lege maag kan hij natuurlijk nooit een goede SOHO-kat worden) maar omdat het zo zielig is voor de rest, krijgen die dan ook.
9. Als P. dan weer even pauze heeft, ga ik koken, en lekker eten. (Weer vanwege de reden dat ik geen kattenharen in mijn eten wil).
10. Na het eten, zet P. weer koffie.
11. 'S avonds hoeft hij alleen maar de afstandbediening te brengen, en mag hij lekker naast me gaan liggen, of op schoot, zodat ik hem kan aanhalen en knuffelen.
12. Voordat ik naar bed ga doet P. de verwarming uit en wanneer ik op de slaapkamer ben, de lichten overal in huis.
Daarna heeft hij weer de rest van de nacht tijd voor zichzelf.

Zeg nou zelf, dit is toch een goed begin van de training?
Als dit goed gaat, wat ik wel verwacht, want ik heb echt rekening gehouden met mijn wensen en verwachtingen, gaan we zijn taken verder uitbreiden.

Ik zal, als ik nieuws heb over de vorderingen van de training van P. jullie weer op de hoogte brengen.
Nu ga ik terwijl jullie allemaal jaloers zijn op mijn SOHO-kat, maar eens bedenken wat ik ga koken vanavond.

"P.?"
"Koffie alsjeblieft!"

maandag 10 januari 2011

Lang, lang, heel lang geleden, was er een jongeman die zich had voorgenomen om regelmatig een blog te gaan plaatsen.
Toen de jongeman zich de laatste keer achter zijn laptop plaatste, om weer een nieuwe blog te schrijven, kwam er op dat moment het vervelende writersblock langs: "Jongeman", zei het writersblock, "Weet jij wat mijn hobby is?"
De jongeman had geen idee, want hij had nog nooit kennis gemaakt met vervelende writersblocken en wist niet wat ze deden. "Euh, nee, niet echt meneer." De jongeman was heel netjes opgevoed door zijn ouders, en wist precies hoe hij moest spreken tegen een onbekende.
"Nou, mijn hobby is om mensen die willen gaan schrijven, tegen te houden, Om al hun inspiratie op te zuigen en weg te nemen. Zodat ze niets meer weten om te schrijven en hun blogs leeg blijven!"
Verschrikt keek de jongeman op, dat kon deze writersblock toch niet menen? Wat zou hij moeten doen om toch nog een nieuwe blog te kunnen plaatsen. Hij probeerde zich te verzetten met alle macht die hij had, probeerde krampachtig om woorden op het scherm te zetten, hij hield zijn inspiratie vast alsof het de laatste strohalm was, die hem aan de oever hield.
Helaas mocht het niet baten. Het vervelende writersblock nam de jongeman in een houdgreep en zoog alle inspiratie die de arme jongeman had op, nam het mee en vertrok.
De jongeman was de eerste dag nog helemaal gedesillusioneerd, teneergeslagen en verdrietig, hij wist dat hij wilde schrijven, maar kon totaal geen onderwerp bedenken waarover.
Normaal gesproken hoefde hij maar achter zijn laptop te gaan zitten en de woorden verschenen als vanzelf op het scherm, maar nu was het anders.
Hij staarde naar het beeldscherm, naar zijn vingers die boven de toetsen bleven rusten alsof ze versteend waren. Hij keek weer naar zijn beeldscherm, alsof de woorden die hij normaal met zijn vingers op het toetsenbord typte, op de een of andere magische manier toch tevoorschijn zouden komen. De kille witte achtergrond van zijn word-document leek hem in stilte uit te lachen: "Hahaha, je krijgt toch niets op mijn smetteloos witte achtergrond geschreven..."
De stilte van het wegblijven van de woorden klonken hem oorverdovend in zijn oren, hij kon niet meer herinneren waar hij mee wilde beginnen. De dag ervoren hadden er nog tientallen ideeën door zijn hoofd gewerveld, maar nu leek het erop alsof ze een luikje in zijn hoofd hadden gevonden waardoor ze naar buiten op een voor hem onbereikbare plek waren gevlucht.
Met een ontevreden gevoel ging de jongeman naar bed en probeerde te slapen, hij had nog de hoop dat de slaap hem dromen of ideeën zou brengen waardoor hij voor de volgende dag weer inspiratie zou hebben voor een nieuwe blog.
Na een droomloze nacht, waarin hij geen nieuwe inspiratie kreeg en waar hij 's ochtends niet eens bij stil stond, stond de jongeman op.
Hij deed de dingen die hij normaal altijd al deed. Hij ontbeet, douchte zich, ging werken, ging rusten, eten, afwassen en 's avonds keek hij tv.
Zijn laptop raakte hij niet meer aan, hij dacht nog niet eens eraan dat hij er een had.
Het apparaat stond onder de bank maar stof te verzamelen totdat de laptop eruit zag alsof het een bult onder een nieuw perzisch tapijt was.
Na een lange, lange, heel lange periode waarin de jongeman zich afvroeg wat hij vroeger toch allemaal deed als hij thuiskwam, omdat het tv kastje allemaal herhalingen van de tv-series die hij toevallig al 3 keer had gezien uitzond. Hij voelde een vreemd gemis.
Nadat hij opeens weer contact had gekregen met een vriendin die hij al lang niet meer had gesproken, kreeg hij meer vreemde kriebels, hij wilde dat hij zijn ideeën kon uiten, maar wist niet hoe.
Hij ging vaak gezellige dingen met zijn oude vriendin doen en hieruit volgde een gelukkige relatie.
Ze trokken veel met elkaar op en praatten over alles wat hen maar interesseerde, na een tijdje besloten ze om samen verder te gaan. Toen ze een paar maanden samenwoonden ging de jongeman zijn vriendin achter haar laptop zitten en begon een blog te schrijven. De jongeman kreeg een gevoel van herkenning, maar kon niet helemaal duidelijk aan haar maken waar die herkenning vandaan kwam. Het leek alsof hij een oude vriend ontmoette die hij al jaren niet meer had gesproken.
Zij vertelde hem dat ze als ze sommige dingen die haar dwars zaten, of die een rol voor haar speelde, ze deze in een blog schreef, voor haar was dit een manier om te uiten.
Hij kreeg een idee dat er iets in huis was, waar hij dit vroeger ook mee deed.
Na een lange zoektocht in het huis kwamen ze onder de bank en zagen daar het 'perzisch tapijt'.
"Sinds wanneer heb jij een tapijt in huis?"
"Ik kan me niet herinneren dat ik dat ooit een heb gehad, maar ik heb ook al lang niet meer onder de bank gekeken."
 Toen ze goed keken, zagen ze de bult onder het tapijt. Ze vroegen zich af wat eronder lag, Nadat ze het tapijt wilden wegtrekken en dit tot stof verging onder hun handen, kwamen ze de laptop van de jongeman tegen.
"Hé, ik wist niet meer dat ik die een had!" riep de jongeman.
Zijn vriendin startte de laptop op, en ze zagen het laatste lege document dat de jongeman had geopend.
De jongeman kreeg weer een gevoel van herkenning, zijn hartslag ging omhoog, hij begon te zweten en zijn vingers begonnen bewegingen te maken over het toetsenbord van zijn laptop.
Ineens verschenen er weer woorden op het scherm en werden het complete verhalen, hij begon zijn ideeën weer te vertellen.
Zijn vriendin was heel blij dat hij weer aan het schrijven was. Hij kreeg door haar weer de inspiratie die hij zo lang kwijt was geweest door het vervelende writers-block.
Zij werd zijn muse. En heeft zich voorgenomen om nooit meer zo lang niet meer te schrijven.

En ze leefden nog lang en gelukkig, met hun laptops naast elkaar op de bank.

Het einde.