Lang, lang, heel lang geleden, was er een jongeman die zich had voorgenomen om regelmatig een blog te gaan plaatsen.
Toen de jongeman zich de laatste keer achter zijn laptop plaatste, om weer een nieuwe blog te schrijven, kwam er op dat moment het vervelende writersblock langs: "Jongeman", zei het writersblock, "Weet jij wat mijn hobby is?"
De jongeman had geen idee, want hij had nog nooit kennis gemaakt met vervelende writersblocken en wist niet wat ze deden. "Euh, nee, niet echt meneer." De jongeman was heel netjes opgevoed door zijn ouders, en wist precies hoe hij moest spreken tegen een onbekende.
"Nou, mijn hobby is om mensen die willen gaan schrijven, tegen te houden, Om al hun inspiratie op te zuigen en weg te nemen. Zodat ze niets meer weten om te schrijven en hun blogs leeg blijven!"
Verschrikt keek de jongeman op, dat kon deze writersblock toch niet menen? Wat zou hij moeten doen om toch nog een nieuwe blog te kunnen plaatsen. Hij probeerde zich te verzetten met alle macht die hij had, probeerde krampachtig om woorden op het scherm te zetten, hij hield zijn inspiratie vast alsof het de laatste strohalm was, die hem aan de oever hield.
Helaas mocht het niet baten. Het vervelende writersblock nam de jongeman in een houdgreep en zoog alle inspiratie die de arme jongeman had op, nam het mee en vertrok.
De jongeman was de eerste dag nog helemaal gedesillusioneerd, teneergeslagen en verdrietig, hij wist dat hij wilde schrijven, maar kon totaal geen onderwerp bedenken waarover.
Normaal gesproken hoefde hij maar achter zijn laptop te gaan zitten en de woorden verschenen als vanzelf op het scherm, maar nu was het anders.
Hij staarde naar het beeldscherm, naar zijn vingers die boven de toetsen bleven rusten alsof ze versteend waren. Hij keek weer naar zijn beeldscherm, alsof de woorden die hij normaal met zijn vingers op het toetsenbord typte, op de een of andere magische manier toch tevoorschijn zouden komen. De kille witte achtergrond van zijn word-document leek hem in stilte uit te lachen: "Hahaha, je krijgt toch niets op mijn smetteloos witte achtergrond geschreven..."
De stilte van het wegblijven van de woorden klonken hem oorverdovend in zijn oren, hij kon niet meer herinneren waar hij mee wilde beginnen. De dag ervoren hadden er nog tientallen ideeën door zijn hoofd gewerveld, maar nu leek het erop alsof ze een luikje in zijn hoofd hadden gevonden waardoor ze naar buiten op een voor hem onbereikbare plek waren gevlucht.
Met een ontevreden gevoel ging de jongeman naar bed en probeerde te slapen, hij had nog de hoop dat de slaap hem dromen of ideeën zou brengen waardoor hij voor de volgende dag weer inspiratie zou hebben voor een nieuwe blog.
Na een droomloze nacht, waarin hij geen nieuwe inspiratie kreeg en waar hij 's ochtends niet eens bij stil stond, stond de jongeman op.
Hij deed de dingen die hij normaal altijd al deed. Hij ontbeet, douchte zich, ging werken, ging rusten, eten, afwassen en 's avonds keek hij tv.
Zijn laptop raakte hij niet meer aan, hij dacht nog niet eens eraan dat hij er een had.
Het apparaat stond onder de bank maar stof te verzamelen totdat de laptop eruit zag alsof het een bult onder een nieuw perzisch tapijt was.
Na een lange, lange, heel lange periode waarin de jongeman zich afvroeg wat hij vroeger toch allemaal deed als hij thuiskwam, omdat het tv kastje allemaal herhalingen van de tv-series die hij toevallig al 3 keer had gezien uitzond. Hij voelde een vreemd gemis.
Nadat hij opeens weer contact had gekregen met een vriendin die hij al lang niet meer had gesproken, kreeg hij meer vreemde kriebels, hij wilde dat hij zijn ideeën kon uiten, maar wist niet hoe.
Hij ging vaak gezellige dingen met zijn oude vriendin doen en hieruit volgde een gelukkige relatie.
Ze trokken veel met elkaar op en praatten over alles wat hen maar interesseerde, na een tijdje besloten ze om samen verder te gaan. Toen ze een paar maanden samenwoonden ging de jongeman zijn vriendin achter haar laptop zitten en begon een blog te schrijven. De jongeman kreeg een gevoel van herkenning, maar kon niet helemaal duidelijk aan haar maken waar die herkenning vandaan kwam. Het leek alsof hij een oude vriend ontmoette die hij al jaren niet meer had gesproken.
Zij vertelde hem dat ze als ze sommige dingen die haar dwars zaten, of die een rol voor haar speelde, ze deze in een blog schreef, voor haar was dit een manier om te uiten.
Hij kreeg een idee dat er iets in huis was, waar hij dit vroeger ook mee deed.
Na een lange zoektocht in het huis kwamen ze onder de bank en zagen daar het 'perzisch tapijt'.
"Sinds wanneer heb jij een tapijt in huis?"
"Ik kan me niet herinneren dat ik dat ooit een heb gehad, maar ik heb ook al lang niet meer onder de bank gekeken."
 Toen ze goed keken, zagen ze de bult onder het tapijt. Ze vroegen zich af wat eronder lag, Nadat ze het tapijt wilden wegtrekken en dit tot stof verging onder hun handen, kwamen ze de laptop van de jongeman tegen.
"Hé, ik wist niet meer dat ik die een had!" riep de jongeman.
Zijn vriendin startte de laptop op, en ze zagen het laatste lege document dat de jongeman had geopend.
De jongeman kreeg weer een gevoel van herkenning, zijn hartslag ging omhoog, hij begon te zweten en zijn vingers begonnen bewegingen te maken over het toetsenbord van zijn laptop.
Ineens verschenen er weer woorden op het scherm en werden het complete verhalen, hij begon zijn ideeën weer te vertellen.
Zijn vriendin was heel blij dat hij weer aan het schrijven was. Hij kreeg door haar weer de inspiratie die hij zo lang kwijt was geweest door het vervelende writers-block.
Zij werd zijn muse. En heeft zich voorgenomen om nooit meer zo lang niet meer te schrijven.

En ze leefden nog lang en gelukkig, met hun laptops naast elkaar op de bank.

Het einde.