Het is alweer een tijdje geleden...

Sorry sorry sorry,
Het spijt me verschrikkelijk.
Ik zal het nooit meer doen.
Echt het was niet mijn bedoeling, hoe had ik het kunnen weten.

Er zijn geen excuses voor het feit dat ik alweer bijna een week thuis ben van vakantie en nog steeds geen nieuwe blog heb geschreven.

Ik ga niet veel vertellen over de vakantie omdat ik anders een blog krijg van 'heb ik jou daar.'
Aangezien ik daar net mee begonnen was en ik zelf na tien minuten al het gevoel kreeg van: volgens mij is dit wel heel erg saai, de opsomming over hoe mooi het daar wel niet was, hoe lekker het weer was na de eerste week, hoe aardig de mensen waren, hoe super het was om de Vip-trip te doen, hoe ver het bungalowpark van de bewoonde wereld aflag, namelijk tien minuten met de taxi, hoe jammer het was dat we weet terug waren en hoe lekker we hebben uitgerust.
Daar ga ik het dus niet over hebben,

We beginnen gewoon waar we de vorige keer zijn opgehouden, namelijk bij de controle van nu drie weken geleden.
In de ochtend werden we weer opgehaald door de taxi, het begint erop te lijken dat we een vaste chauffeur hebben ondertussen, het was al de vierde of vijfde keer achter elkaar dat we hem hadden.
Na een kleine anderhalf uur gereden te hebben waarin we onze meest geliefde activiteit achter in de taxi op weg naar het ziekenhuis hadden opgepakt, (haal jullie maar niets in je hoofd, het is echt nog erger dan jullie zouden kunnen bedenken!) namelijk lekker slapen, aangezien we vroeg op waren gemoeten, kwamen we aan bij de alom geliefde blokkendoos dat als bijnaam Hagaziekenhuis heeft gekregen.
Als mijn longfunctie met blazen hetzelfde zou zijn geweest of een heel klein beetje minder dan bij mijn ontslag, zouden we allebei heel tevreden zijn geweest.
Niets kan onze verbazing en blijdschap schetsen toen bleek dat mijn longfunctie zelfs nog eens vijf procent was toegenomen!!!
Ook mijn arts was hier erg over te spreken, dus vertrokken we met een ongelooflijk lekker gevoel de dag erna naar Gran Canaria.

Jammer genoeg ben ik verkouden geworden toen ik terug kwam en ben ik maar voor de zekerheid met een kuurtje antibiotica begonnen omdat ik toch wat meer last kreeg van het hoesten en ademhalen.
En weer ga ik ervan uit dat het deze keer zal helpen, zeker omdat we er behoorlijk op tijd bij zijn nu.
Eerlijk is eerlijk, als Laura niet had aangedrongen, had ik het nog tot na het weekend afgewacht, misschien dat dat dan toch echt wel te lang zou zijn geweest.
Maar in ieder geval, komende week blijf ik nog lekker thuis, laat de cipro maar eens goed inwerken en dan ga ik dan rustig aan beginnen met werken.
Dat wordt nog tijd ook, ik vraag me af of ze op het werk nog wel weten wie ik ben, of hoe dat ik eruit zie? Aangezien ik er al niet meer ben geweest vanaf 20 december.
Volgens mij ben ik nog nooit zo lang afwezig geweest.
Dit weekend gaan we lekker de verjaardag van Laura vieren, waar ze fijn al haar cadeautjes mag gaan uitpakken, behalve dat van mij, want ze is pas dinsdag jarig. Het fijne is wel, dat ze al vier maanden tegen mijn cadeautje aankijkt, aangezien dat al zolang in de kast staat.
Dus dinsdag wordt het nog eens een leuke dag.

Mijn nederige excuses dat jullie weer zolang hebben moeten wachten op een ongelooflijk ge-oreer van mijn kant uit, maar dat kwam dus doordat we twee weken een ongelooflijk mooie, warme, rustige en buitengewoon heerlijke vakantie hebben gehad.